UPROWADZENI

Rozdział 19

-Jesteś pewna, że powinniśmy tu wchodzić? - pyta Louis. 

-A mamy coś do stracenia? 

 Louis przez chwilę patrzy jak wchodzę w głąb mroku, ale po chwili do mnie dołącza. 

-Myślisz, że to miejsce miał na myśli ten psychopata? 

-Nie wiem. - odpowiadam rozglądając się po tunelu. 

-Jak brzmiał ten wierszyk? 

- ''W egipskich ciemnościach jajko się zbiło i śpiącego z głębokiego snu obudziło (...) '' - mówię po chwili zatrzymując  się. 

-Co się dzieję? - pyta Lou, który idzie kilka metrów za mną.

-Koniec tunelu. - mówię dotykając ściany. Spójrz. Boki pokryte są betonem, ale tutaj gdzie kończy się tunel  jest  ziemia... Myślę, że ten tunel nie jest jeszcze skończony, ktoś dopiero go kopie. 

-Ciekawe dokąd będzie prowadził.. - mówi Louis szukając czegoś co zwróciłoby jego uwagę. 

-Nie mam pojęcia, ale musimy stąd jak najszybciej wyjść, myślę, że nie powinniśmy tego widzieć. - mówię, kierując się  ku wyjściu. 

-Aria? - mówi pytająco chłopak. A może tu wcale nie chodzi o tunele, może tu po prostu chodzi o piwnice.

-Przecież my nawet nie powinniśmy wiedzieć o tunelach. - mówię. Louis jesteś genialny! 

-W takim razie bierzmy się do roboty. - mówi i podchodzi do kartonów stojących pod ścianą. 

-Louis nie! - krzyczę, ale chłopak już wyciągał ludzkie szczątki z kartonu. 

-Czy to? Czy to ręka? - pyta, a ja tylko kiwam głową.

 Chłopak rzuca siną kończynę na ziemie i mdleje. 

-Louis? Louis? Słyszysz mnie? - pytam, próbując obudzić chłopaka. 

-Zdawało mi się, że .. 

-Tak, to była ludzka ręka - mówię. 

-Skąd wiedziałaś, że ona tu jest? 

-Ostatnim razem, gdy tu byłam natknęłam się na nią z Harrym.

-To najgorsza rzecz jaka mnie w życiu spotkała. - mówi i podnosi się z zimnego betonu.

-Zdaję sobie z tego sprawę . - mówię poważnie, ale w głębi duszy naprawdę mnie to rozśmieszyło. Sama nie wiem  dlaczego. 

-Dobra w takim razie, skoro egipskie ciemności to piwnica, to czym będzie jajko? 

-Coś małego?

-Hmm.. może niekoniecznie coś małego...Może tu bardziej chodzi o kruchość i delikatność. - odpowiada Louis. 

-W sumie.. - myślę głośno rozglądając się po pomieszczeniu. Może lampa?

-Lampa? - pyta Louis. Jest tu tylko jedna lampa, nie zepsujemy jej. 

-Louis, myślę, że to naprawdę może być lampa. 

-Żartujesz? 

 Patrzę na niego spokojnie, a on wie, że to nie żart. 

-Dobrze. - mówi. Sprawdzimy lampę gdy już będziemy wychodzić, bo po ciemku nic tu nie znajdziemy. 

 Kiwam pokojowo głową i biorę się za przeszukiwanie niewielkich pudełek. Zegarek, który widziałam tu poprzednim  razem wydaję się być jeszcze starszy. Zdjęcia, które wcześniej były rozmazane od wilgoci, teraz wyglądają jak śmieci,  nic już na nich nie widać, mimo to nadal je przeglądam. Po chwili moją uwagę zwraca jedna fotografia. Zdjęcie  dziecka zrobione kilkadziesiąt lat temu w salonie, w dużym domu. Dokładnie przyglądam się  zdjęciu i dopiero po chwili  zdaję sobie sprawę, że dziecko, które tam stoi to dziecko z mojego snu. Dziewczynka.  Dziewczynka, która  paliła się w  kominku... Zdjęcia wypadają mi z rąk, a moje tętno przyśpiesza. Zaczynam tracić  świadomość.

-Louis! - krzyczę, biegnąc między regałami. Louis! 

 Nagle zapada ciemność, potykam się o coś co leżało na ziemi i upadam. Jedyne co słyszę to dźwięk tłuczonego szkła.